— Рабі, як хочаш, ты лепш за нас ведаеш. Што мы. Мы ўжо старыя. Цяпер ваша пара — маладых.
Гэтак у Зьмітра з сваімі, але не гэтак з Марылінымі.
— Як-жа, да як-жа гэта без вянца, — усё яму дзяўбуць.
Доўга прышлося Зьмітру з імі манежыцца, каб уламаць пасвойму.
Бывала, ужо згода; а далей наказ шлюць, што не аддадуць.
Тагды ўжо бралася Марыля:
— Дык я кіну вас і пайду за ім, калі ня хочаце падобраму.
А тут падыдзе й Зьміцер ды давай гэта тлумачыць, што нельга-ж зрабіць таго, што чалавеку няміла і што аніякай карысьці чалавеку не дае.
— Вянец гэта-ж толькі папу патрэбен, а ня нам. Гэта яго дармаедзкі хлеб. А мы любімся і пражывём без яго.
І Марыля кінецца к яму нашыю і горача, горача цалуе. Ведама-ж, як умее любіць беларуская дзяўчына, асабліва, калі яшчэ яна бачыць што й ты яе любіш.
І што-ж вы думаеце. Бацькі ўжо і згодны.
Ну, як-бы каму другому, то мо і не, а Зьмітру кажуць.
— Прыходзь з сватамі.
Тут Зьміцер пробаваў яшчэ, каб і бяз гэтага, але Марыліны бацькі намагліся.
