сьлязьмі заліваецца. Горна чагось ёй зрабілася.
Паехалі. Але-ж не падумайце к папу. Ховай божа, каб да гэтага дапусьціўся Зьміцер, тагды-б усе яго й пальцамі скалолі — сьмяяліся -б.
Аж на дванаццацёх вазох коцяць у воласьць. Там усе аж раты паразяўлялі. Гэтакая неспадзяванасьць і нечаканасьць.
Дзівяцца.
А Зьміцер урачыста падкаціў к валасному ганку.
Дачуліся на сяле, і быццам разьвязаліся хаты: бягуць усе і малыя, і маладыя, і старыя, і жанатыя і нежанатыя. Усе — паглядзець.
— Хто гэта?
— Адкуль гэта?
— Гэта замест царквы ды ў воласьць.
Распытваюцца і між сабою зумаюць.
А Зьміцер з Марыляю ў канцылярыю йдуць і — там запісваюцца. Дружына чакае на сходавай — няма ёй чаго тут рабіць, як ў цэркві.
— Каб ведаў, адзін кажа, не паехаў-бы я ў гэткае вясельле.
А другі:
—Ня ўсё роўна — хоць праехаліся з пыхам, і гэта наша.
Але вось выходзіць і Зьміцер з Марыляю, а за імі і ўсе валасныя на сходавую.
Тут старшыня бачыць: многа народу, ды і пачні віншавальную прамову.
