— А-а-а, Яўсьцігней Сьвірыдавіч! — зацягнуў дзядзя Стафанковіч радасна, — а я гляджу, што гэта там такое чырвонае, аж гэта вы. Ну, як-жа маецеся?
Разьнюхайлін быў у гэты час заняты зьдзьмухваньнем мутных кропел вады з сваіх пруткіх вусоў. Скрозь пару ён уставіў свае круглыя вочы на Стафанковіча і густым басам адчаканіў:
— Можна сказаць жывём і хлеб жуём, мірна дні свае дажываем. Як гэта даўней, у нас у палку сьпявалі: „Агонь запалю, буду піць, не мяшала-б сабаку купіць!“ — Толькі і ўсяго.
— Толькі і ўсяго, — трагічна паўтарыў дзядзя Стафанковіч і, зьбіраючыся сказаць нешта больш важнае і як-бы, сакрэтнае, агледзяў усю баню, з выглядам вельмі тонкага політыка.
Народу мылася мала. Каля дзьвярэй некалькі старэнькіх дзядкоў няміласэрдна церлі адзін аднаму рагожамі худыя сьпіны, трохі далей скроб пад пахамі нехта высокі і тонкі як сьпічак. На ніжэйшых палатках парылася двое. Адзін ляжаў сьпінаю ўгору, другі хвастаў яго распараным венікам. А той варочаўся пад венікам, як япрук, і ўсё камадваў:
— А та-та-та! Д-давай, давай, давай! Каля лапатак наярвай, кажу табе!
Тут-жа, побач, мыліўся Макей Філатавіч Валакіткін — быўшы начальнік нейкай губэрскай канцылярыі, а цяпер рэгістратар высту-
