— Стой, ня сып! — гукнуў прыёмшчык Максімку, — квітанцыі вышлі.
— Я ўжо высыпаў, — вінавата адказаў Максімка.
— Вось табе й раз.
І прыёмшчык напісаў на куску паперы, колькі Максімка здаў жыта, прылажыў да паперы пячаць, даў яе Максімку і сказаў зайсьці па квітанцыю заўтра. Тодар, які адзін яшчэ ня здаў, астаўшыся ад усіх сваіх аднасельцаў, упрасіў прыёмшчыка не пакідаць яго аднаго з жытам назаўтра ад зямлякоў. І прыёмшчык у Максімкавым лісьце прыпісаў Тодарава прозьвішча…
К канцу дня схмурнела, раптам захаладала, падуў густы вецер-сівер і хмары коса сяканулі па зямлі сьнегам крупою. Горад нахмурыўся, надуўся і прыціх.
Выган каля ссыпнога пункту пачаў патроху пусьцець: разьяжджаліся, хто здаў падатак, хто ня здаў — шукаў сабе прытулку. Паехалі дадому й аднасельцы Максімкі й Тодара, і толькі яны ўдвух засталіся да заўтрашняга дня. Яны патупалі трохі каля сваіх вазоў, наставілі каўняры ў халатох і сталі зьбірацца ехаць начаваць у горад.
V.
Як толькі пачыналася раніца, ў заежджым доме Гірша Дрэйзіна пачынала крыніцаю біць жыцьцё. Двор тут і павеці заўсёды былі перапоўнены балаголскімі вазамі, самі бала-
