— Хэ хэ! А то! якое-ж яшчэ поле бывае!
— А дзе гэтая кніжка друкавалася?
— Ды тут-жа, у горадзе.
— Ну?!
Максімка нясьмела падыйшоў к сталу і ўзяў книіжку. Пакой апусьцеў. Астаўся адзін толькі лектар. Ён зьбіраў з свайго стала нейкія раскіданыя паперы і кніжкі.
На сярэдзіне кніжкі, Максімка ўбачыў малюнак: голыя дзеравы каля хат і на полі арэ чалавек.
Узбуджаны Максімка загарнуў кніжку і падышоў к лектару:
— Дык гэтая, значыць, кніжка друкавалася тут, у горадзе?
— У горадзе. А што?
Максімка мяўся на адным месцы і маўчаў.
— А вы адкуль?
— Ой, здалёку, за сорак вёрст…
Лектар раптоўна кіўнуў к сабе галавою іпашоў. Максімка рушыў за ім.
У кутку дастаў лектар з шафы зьвязак кніжак і даў Максімку,
Максімка паглядзеў на кнігі, потым на „гарадзкую“ электрычнасьць у сябе над галавою. І нешта радаснае затрапяталася — забілася ў ім. І недзе ў глыбіні, на граніцы пачуцьця й думкі, зьявілася ў ім нешта такое:
— У адным горадзе два гарады. Ня знаў я дзе шукаць свайго гораду…
