БАЦЬКА. Добрая дзяўчына, маю на ўвазе яе́.
МАЦІ. Жонка для Рыгора — хоць куды.
БАЦЬКА. А чаму-ж? Якіма ажэнем з Наталкай, а Рыгора з Аксіньняй… няхай-бы жылі, як людзі добрыя жывуць.
МАЦІ. Нічога няма ле́пшага, як дзяце́й паставіць на ногі.
БАЦЬКА. Ці дажджом мы гэтага?
МАЦІ. Вось-жа пра тое, няма Якіма, хата пустая і чорных думак поўна галава, як ні гляну ў цёмны кут, заўсёды це́нь бачу яго, ні то ён хвор, ні то ён ня жывы.
БАЦЬКА. Надумаешся за дзе́нь, а ўве́чары мітусяцца це́ні.
МАЦІ. Стараюся другі раз ня думаць, усё роўна зьяўляецца сынок мой.
БАЦЬКА. Зусім зразуме́ла, твае́ думкі бягуць да яго, а яго да цябе́ і ў той мамэнт, калі ты бачыш це́нь яго, ён бача це́нь твой.
МАЦІ. Каб-жа так, тады ўве́сь неспакой на бок.
БАЦЬКА. Ліст-бы папасьці ў рукі, стопудовы ціжар з грудзе́й зваліўся-б.
ЗЬЯВА II.
СЕЛЯН. Добрага дня ў хату!
БАЦ. і МАЦІ: (адказ) Добры дзе́нь!
БАЦЬКА. Гдзе быў, сусе́дзе?
СЕЛЯН. У воласьці, клікалі, каб арэнду нёс, а то казалі — выкідаць будуць.
БАЦЬКА. Ну і што-ж занёс?
СЕЛЯН. Пакуль што не, але занесьці трэба, няхай будзе спакой у маёй хаце і ў палацы князя.
БАЦЬКА. Вядомая рэч, што так, дзеля спакою апошнюю злыбяду аддасі, абы ня грызла думка.
