страх жыве́. (пазяхае) У… ух… а спаць захаце́лася… (глядзіць на гадзіннік) поўнач, (к камеры Якіма) сьпіць… наш рызыкант, самая звычайная рэч, усе́ яны перад сьме́рцю сьпяць, бывае так, што тыдзень, другі ня сьпіць, а ў тую ноч, калі душа з це́лам павінна разлучыцца, засьне́, ды так моцна, што доўга будзіць прыходзіцца.
НАГЛ. Душа чалавѐка прачувае кане́ц.
СТОР. І наводзіць сон…
НАГЛ. Шкода душы тэй, пры чым яна тут, хто каго біў, а душа павінна боль зносіць.
СТОР. Боўдзіла ты, душа ня мучыцца і не памірае… чалаве́к толькі, а яна ідзе́ сваёй дарогай ці туды, ці туды, (паказ. на не́ба і зямлю).
НАГЛ. А па мойму ні адна з турмы не патрапіць у рай, а ў пе́кла…
СТОР. (сур’ёзна). Душы стоража, начальніка, і памочніка і з турмы ў рай трапляюць, а рыштантаў у чысьцец.
НАГЛ. А мая, наглядніка, сверхсрочнага фэльтфэбэля?
СТОР. (падумаўшы) І наглядніка.
НАГЛ. Куды-ж, куды?
СТОР. Разам з начальствам.
НАГЛ. А… дзякую вам… гаспадзін старшы.
СТОР. За што дзякуеш, законы не я пісаў.
НАГЛ. Ну, хоць ня вы, але ўсё-ж… слова.
СТОР. Батюшка так казаў.
НАГЛ. Добры чалаве́к наш бацюшка.
СТОР. Не благі чалаве́к. А ці дасі ве́ры, што за маю службу і бацюшка адзін марынаваўся тут.
НАГЛ. Х-т-о-о Баацюшка…
