СТОР. Але, бацюшка.
НАГЛ. (зьняўшы шапку) Міца, Міца, Царыца Нябе́сная, што я чую? — За што-ж?
СТОР. А вось за што, пе́рш чужую жонку пакахаў, а посьле з мужам біліся.
НАГЛ. І за гэтую нікчэмнасьць?
СТОР. За гэтую.
НАГЛ. Ну і што было?
СТОР. А тое, што бацюшка дужэйшы быў.
НАГЛ. І…
СТОР. І даў так, што той і капыты задзер, памер.
НАГЛ. А? Дужы чалавек відаць быў… Ну, а скажэце куды трапіць душа таго забітага?
СТОР. Бацюшкіна душа ня толькі з турмы, але і з катаргі ў рай трапляе.
НАГЛ. Так яго і трэба… ну, а скажэце той нябошчык куды пойдзе?
СТОР. Як куды? ды ты глух быў чы якое ліха, што таго нябошчыка прыбраў бацюшка.
НАГЛ. Я ве́даю, але душа, душачка куды трапіць?
СТОР. У рай.
НАГЛ. Не йначай, а то крыўдна бедаку было-б, мала таго, што тут бакі нагрэлі яшчэ чэрці ў чысцы грэць будуць.
СТОР. Ня будуць.
НАГЛ. Ну, а жонка таго нябошчыка ня добрае імя павінна насіць?
СТОР. Імя вядомое такім асобам.
НАГЛ. І трэба-ж так з другім… шашні строіць.
СТОР. У іх гэта часта — густа бывае, вось і мая сумэра віславухая у моладасьці грэху ме́ла.
