дога магікана, зараз-жа сабралі вакол яго ўсіх астатніх.
— Дзіця маё! — шпарка, голасам, поўным роспачы, усклікнуў Мунро. — Аддайце мне маё дзіця!
— Ункас паспрабуе, — пачуўся кароткі чуллівы адказ.
Простыя, але многазначныя словы маладога дзікуна зусім не падзейнічалі на бацьку. Ён схапіў шматок тканіны і скамячыў яго ў руцэ; вочы яго са страхам блукалі па кустах, як быццам ён у адзін і той-жа час баяўся таямніц, якія яны могуць выдаць, і спадзяваўся на іх.
— Тут няма мёртвых, — сказаў Хейвард, — як відаць, бура прайшла міма.
— Гэта ясна, як неба над нашай галавой, — заўважыў спакойны разведчык, — але або яна, або той, хто абрабаваў яе, праходзілі праз гэты гушчар, бо я памятаю тканіну, якая закрывала твар, на які ўсе так любілі глядзець. Твая праўда, Ункас, цёмнавалосая была тут, і яна ўцякла ў лес, як спалоханая лань, — ніхто з тых, хто ўмее бегаць, не стаў-бы чакаць, каб яго забілі. Будзем шукаць сляды, пакінутыя ёю; я іншы раз думаю, што вока індзейца заўважае нават след шмяля ў паветры.
Пры гэтай прапанове малады магікан паляцеў, нібы страла; толькі што разведчык паспеў дагаварыць свае словы, як з краю лесу пачуўся яго пераможны крык. Спадарожнікі маладога чалавека трывожна кінуліся ў лес і ўбачылі другую частку вуалю, якая развявалася на ніжняй галіне бука.
