канца яго злачынствам, пакуль «аленебой» не скажа яму слоўца.
Хейвард выказаў хутчэй свае надзеі, чым сумненні, прамовіўшы:
— Усе макасіны маюць такое падабенства між сабой; напэўна, тут ёсць нейкая памылка.
— Вы можаце сказаць, што і ўсе ногі маюць падабенства між сабой, але мы ўсе вельмі добра ведаем, што адны ногі вялікія, другія малыя; адны шырокія, другія вузкія; у адных высокі пад’ём, у другіх нізкі; у адных пяткі вывернутыя ўнутр, у другіх на знадворак. Адзін макасін падобны да другога не больш, чым адна кніга на другую. Дай вось я гляну, Ункас. Ні з кнігай, ні з макасінамі нічога дрэннага не будзе, калі пра іх будзе выказана дзве думкі замест адной.
Разведчык безадкладна ўзяўся за справу.
— Ты праўду кажаш, мой хлопчык, — зараз-жа сказаў ён. — Індзеец, які п’е, заўсёды прывучаецца больш абапірацца на пятку, чым той, што не п’е; п’яніца заўсёды ходзіць, рассунуўшы ногі, усёроўна ці гэта белы, ці чырвонаскуры. І іменна такая шырыня і даўжыня слядоў! Зірні, Сагамор, ты не раз вымяраў гэтыя сляды.
Чынгачгук згадзіўся выканаць жаданне разведчыка; пасля кароткага агляду ён устаў і спакойна прамовіў толькі адно слова:
— Магуа.
— Ну, значыць, справа вырашаная: тут прайшлі цёмнавалосая і Магуа.
— А Алісы не было з імі? — запытаў Хейвард.
