— Аліса! — адказаў ён, пераскокваючы цераз чамаданы, скрынкі, зброю і мэблю.
— Я ведала, што вы не пакінеце мяне, — сказала яна, зірнуўшы на яго, і румянец паказаўся ка момант на яе сумным твары. — Але вы адзін! Як ні ўдзячна я вам за памяць, мне ўсё-ж хацелася-б, каб вы былі не адны.
Дункан, заўважыўшы, што яна дрыжыць так, што не можа трымацца на нагах, пяшчотна прымусіў яе сесці і расказаў ёй усе галоўныя падзеі, ужо вядомыя чытачу. Аліса слухала яго, задыхаючыся ад хвалявання; калі малады чалавек упамянуў пра гора няшчаснага бацькі, слёзы пацяклі па шчоках дачкі ў такім збытку, нібы яна ніколі не плакала раней. Але пяшчотнасць Дункана хутка супакоіла выбух яе пачуццяў, і яна выслухала яго да канца ўважліва, хоць і не зусім спакойна.
— А цяпер, Аліса, — дадаў малады чалавек, — многае залежыць толькі ад вас. Пры дапамозе нашага спрактыкаванага і каштоўнага друга, разведчыка, мы можам пакінуць гэтае дзікае племя, але для гэтага патрабуецца ўся ваша мужнасць. Памятайце, што вы вернецеся ў абдымкі вашага бацькі, памятайце, што яго шчасце, таксама як і ваша, залежыць ад намаганняў, якія вы зробіце.
— Я на ўсё гатова дзеля бацькі, які так многа зрабіў для мяне!
— І дзеля мяне таксама, — казаў далей малады чалавек, пяшчотна паціскаючы руку, якую трымаў у сваіх руках.
