— Эх, хлапец, — прабурчэў разведчык па-англійску, — я лічу, тая-ж кроў цячэ ў тваіх жылах, толькі час змяніў некалькі яе колер. Што нам рабіць з мінгамі, што стаяць каля дзвярэй? Іх шасцёра, а ў нас спявак не ідзе ў лік.
— Гуроны ўмеюць толькі выхваляцца, — пагардліва сказаў Ункас, — іх татэм — алень, а бегаюць яны, як слімакі. Дэлавары — дзеці чарапахі, а бегаюць шпарчэй аленя.
— Так, хлопчык, ты кажаш праўду, я не сумняваюся, што бегучы ты апярэдзіў-бы ўсё іх племя. А ў белага чалавека рукі больш здольныя, чым ногі. Што-ж датычыць мяне, я магу разбіць галаву гурону не горш за ўсякага іншага; але ва ўменні бегаць я не здолею паспрачацца з нягоднікамі.
Ункас падышоў ужо да дзвярэй, каб паказаць дарогу, але адхіснуўся пры гэтых словах і зноў заняў ранейшае месца ў кутку хаціны. Сакалінае Вока, вельмі задуманы, каб заўважыць гэты рух, працягваў гутарку:
— Між іншым, Ункас, ты ўцякай, а я зноў надзену скуру і паспрабую ўзяць хітрасцю там, дзе не магу ўзяць шпаркасцю ног.
Малады магікан нічога не адказаў, але спакойна склаў рукі і прыхіліўся да аднаго са слупоў, якія падтрымлівалі сцяну хаціны.
— Ну, — сказаў разведчык, паглядзеўшы на яго, — чаго-ж ты марудзіш? У мяне астанецца дастаткова часу, бо нягоднікі кінуцца спачатку за табой.
— Ункас астаецца, — пачуўся спакойны адказ.
