Гэта старонка не была вычытаная
Лютыя жандары
Разрывалі сэрца.
— Трэба іх пажарам
Назаўсёды сьцерці!
Паразносіў чуткі
Вецер скоры,
лёгкі.
Аб‘ядналі думкі
Блізкіх
і далёкіх.
І як вечар дымны
Постаці заценіў,
Ціха ад будынкаў
Адышліся цені.
3
Межамі,
полем,
дарогаю,
проста
Праз цаліну,
наўкасы,
уцалік
Крадзецца ціха
за постацьцю
постаць
Далей ад хаты,
ад роднай зямлі.
Клічуць лясы,
непраходныя пушчы
