Гэта старонка не была вычытаная
Шпарка імчыцца
паляцкі атрад.
Едзе між імі
засмучаны коньнік,
Моцна завязаны
рукі назад.
Поле мінулі —
паехалі лесам,
Кружыць дарогамі іх
праваднік.
Чорная ноч.
Незнаёмае месца.
Блішчуць,
як гнеў,
Папярос аганькі.
— Пане паручніку, —
просіць Азорыч, —
Можа дазволіце,
я закуру.
Офіцэр:
— Ты гэта мне
для чаго ўсё гаворыш,
Хочаш, каб зьнялі
вяровачкі з рук?!
Сьцішыў каня,
паглядзеў падазронна:
„Не!“
