Мікола. Што гэта з Лёнькам, пісаў, што напэўна сёння прыедзе?
Волька. Верачка, а твае кветкі ўсе цэлыя, растуць перад вокнамі.
Вера паволі ўстае, падыходзіць да цёмнай шыбы, углядаецца.
Вера. Цёмна.
Мікалай падыходзіць да Веры, абодва ўглядаюцца ў акно.
Мікалай. Памятаеш, мы былі малыя, і гэты клён ледзьве паднімаўся вышэй агарожы. А гэта ўжо бачыш якое вялікае дрэва.
Вера. І мы з табой, братка, выраслі ўжо вялікія. Мне толькі дваццаць тры гады, а колькі я ўжо дзяцей выпусціла з сваёй школы!
Мікалай. Верачка, ты тут астанешся з мамай, а я пайду.
Волька. Куды-ж ты пойдзеш?
Вера. Куды?
Мікалай (да Веры). Тут шпіёна ловяць. Я пайду.
(Адзяецца, выходзіць.)
Вера. Мама, і я пайду.
Волька. Куды.
Вера. Як куды? Тут ловяць шпіёна, а я каб у хаце сядзела?
Волька. Без цябе ёсць каму шпіёнаў лавіць.
Вера. Не, я пайду. (Выходзіць.)
Волька. Калі так, то і я пайду. (Выходзіць.)
Леанід. Нікога няма? Дзе ж яны падзеліся? І навіны няма каму сказаць. А спісваліся-ж з Мікалаем і Верай разам прыехаць. Можа пахаваліся дзе? (Пералазіць цераз парог, ставіць на падлогу цяжкі чамадан.) Эй, дзе вы тут, чэрці?! У мяне навіны, якіх вы і не чакалі ніколі. (Азіраецца.) Можа не прыехалі? (Падыходзіць да стала.) Э-э, прыехалі, пілі і закусвалі і
