дзе яны там. Папацёмку, ці знайду, ды можа і не да гэтага будзе.
Максім. Чаго вы так мяне трымаеце, я і сам іду.
Волька. Мала што сам.
Садзяць яго на ложак, знімаюць з нагі бот. Глядзяць нагу.
Вера. Кроў сочыцца.
Волька (падбягае з чыстым палатном, прыкладае да раны). Гэта каб Лявонка быў дома, ён паглядзеў-бы.
Максім. Праз год доктарам будзе… Баліць…
Мікалай. Унь-жа яго чамадан каля дзвярэй. Мама…
Волька. Пабягу, гукну, можа дзе паблізу. (Пабегла.)
Максім. Дык напэўна яго злавілі?
Мікалай. Пры мне было. Злавілі.
Максім. Калі я яго спыніў, ён кінуўся ўцякаць. Я за ім пабег і закрычаў: „Стой, страляць буду“. Ён азірнуўся і стрэліў у мяне з нагана, але я таксама паспеў яшчэ стрэліць. Ён пабег.
Мікалай. Там яму загарадзіў дарогу начальнік участка граніцы, і ён ужо хацеў страляць, але ззаду яго хапіў за рукі Рыгор Прановіч.
У хату шпарка ўбягае Леанід.
Леанід. Шпіёна злавілі! Вы ведаеце, што я чуў ад старшыні сельсовета па дарозе? Я з ім ехаў.
Мікалай. Гэты шпіён дзеда раніў, ідзі глядзі.
Леанід адразу змоўк, падбягае да ложка, на якім ляжыць Максім і глядзіць рану. Уваходзіць Волька.
Волька. Не знайшла… А, ён ужо тут.
Леанід. Куля сядзіць, але не глыбока, косці не зачапіла, нічога, зараз дастану. Глупства. (Кідаецца да чамадана, дастае бінты і хірургічныя інструменты.)
