Максім. Чэрці яны абое. Яны маладыя і не думаюць пра тое, як дзеду хочацца з імі выпіць хоць першую чарку. А калі спозняцца, то прыдзецца ім без мяне піць.
Мікалай. Чаму?
Максім. Сонца заходзіць і зараз я пайду калгас вартаваць. (Знімае са сцяны стрэльбу і правярае.)
Нехта ў сенцах шукае на дзверах клямкі.
Волька. Нехта ідзе! (Хапае ручнік і шпарка выцірае рукі.)
Максім. Гэта няйначай Вера, эмтээсаўская машына павінна была прыйсці ўжо з горада. (Ставіць стрэльбу, накіроўваецца да дзвярэй.)
Мікалай (стараецца забегчы дзеду наперад). Я першы яе спаткаю.
Максім. Не, ты ўжо дай мне старому першаму спаткаць сваю ўнучку.
Максім. Каб ты згарэў, а я думаў, што гэта… (Рагоча.)
З стрэльбаю за плячыма ўваходзіць Рыгор Прановіч.
Рыгор. Э-э, дык ты чакаеш некага, калі так стол прыгатаваў.
Максім. Унукі да мяне з‘язджаюцца ў госці… А ты гэта вартаваць, хіба ідзеш? Сёння-ж мая чарга. Але калі ўжо выбраўся то і добра: павартуеш сёння за мяне, а я другі раз за цябе. Я хоць з унукамі пасяджу сёння за сталом. Зараз павінны быць.
Рыгор. Не, нам сёння ўдвух прыдзецца вартаваць.
Максім. Удвух?
Рыгор. Наконт гэтага старшыня да мяне прыходзіў… І ён будзе з намі… І яшчэ некаторыя спаць сёння не будуць.
Волька. А што-ж такое?
Рыгор. Тут такая справа вышла што… (Раптам убачыў Мікалая і змоўк.)
Максім. Ну, кажы.
Рыгор (мнецца). Вышла такая справа што… выйдзем у сенцы, там скажу.
