Хоць шэрсьць ня надта іх прыгожа,
Ды на даніну будзе гожа!
Ня зробім крыўды тут зусім,
Калі на’т зголім скуры ім!
Ім хутка адрасьце іх шэрсьць.
З іх дань зьбярэм, нам будзе чэсьць
Што вось, ў крытычную пару,
Ахвярай памаглі цару.
А каб як-што ня мог ён знаць,—
Да льва народ той ня пушчаць!“
І вось, ашчырыўшы клыкі,
Баранаў ды авец бакі
Яны пачалі ўраз скубаць,
Даніну тую ўжо зьбіраць…
Здаволены тут цар застаўся:
Пасьцелі цёплай дачакаўся.
І каб ахвярнасьць атлічыць,
Ня ведае на’т чым дарыць…
Дажджом паліліся чыны,
Мэдалі, йстужкі, ордэны…
Ня ведаю, ці чэсна бралі,
Ці мо’—па просту скажам: кралі,
Зьбіраючы баяры дань.
Ды вось: баран, аўца ці лань,
Авечы, словам, ўвесь народ,
Зусім бяз шэрсьці засталіся.
А у баяр — наадварот:
Пасьцеляў лішкі завяліся…
Ня толькі у зьвяроў, а і між нас
Такі здаўна ужо парадак,
Што калі трэ’ плаціць падатак
Мужык плаці дый увесь сказ!
|}
