Вось да хаты нек зайшоў
Гарадзкі паночак.
Як зірнуў па сьценках ён —
Аж ўгару падскочыў!
— Што ты, кажа, чалавеча?
— Як жыць можна гэтак?
Гэта-ж клапы распладзіушысь
Зьядуць цябе й дзетак!
Мужык чухнуў сабе крыху
Там, дзе было трэба;
— Эх, паночак! Я ня згіну
Пакуль хопіць хлеба!
А бяз гэтых вось жывёлін
Нам штось ня жывецца.
Ці у шчасьці, ці у горы —
Штось ў сьцяне вядзецца.
Былі калісь прусакі,
Пазьней тараканы;
Хай цяпер клапы сабе
Пажывуць, бы паны!
Чапаць іх ня буду я,
З імі ўжо абжыўся.
Незнарок каб у бяду
Большую ня ўбіўся…
Гэты вось ад’елісь ўсе —
Жывуць не галодна.
Прыдзе час — я з хаты ўсіх
Выганю свабодна!
А тымчасам, дык баюсь:
Ну-ж прыдуць другія?
А напэўна будуць ўсе
Галодныя, ды злыя…
Вось тады дык ўзвыю я!
Не, калі лёс хоча,
Кроў маю каб нехта піў —
Хай пап’е клапочак!
|}
