Старонка:Барвенак (1924).pdf/23

НА ПАНШЧЫНЕ.

Што за злая наша доля, —
Кожны дзень сюды вядзе?
Хоць мы дзеці ніў і поля,
Хоць радзілісь мы ў нудзе,

Хоць з маленства цяжкай працай
Загартованы ў руках, —
Толькі-ж робім на палацы;
Вось як горка гэта — страх!

Не абмераць постаць жніва,
Не прайсьці яе за дзень;
Пышны ўзрост на ўсёй на ніве:
Тут вось жыта, там — ячмень.

Як сьцяна ўсё — ня зьдзівіцца;
Пасьпяшай толькі рабіць;
А мы робім, каб дабіцца
На фунт хлеба — толькі-б жыць!

І так б‘ешся і клапочаш,
Ва ўсім бачыш недахват;
З гора выбіцца ўсё хочаш, —
К яму-ж прыдзеш акурат.

А бач, шчасьце-ж маюць людзі —
І ня сеюць і ня жнуць, —
Ім ўсё сьвята, хоць і будзень,
А нам некалі ўздыхнуць.
Барвенак.