Пасьля загрукаў калясьмі адтуль балагольскі воз. Сымон глянуў у стадолу. У прасторнай цемені ўбачыў ён старога яўрэя. Ён падграбаў каліва сена, што асталося пасьля фурманак. Убачыўшы ў варотах чалавека, ён пачаў прыглядацца.
— Ага-ага, гэта Чуйка Сымон?
— Што ты, не пазнаеш мяне, ці што?
— Хто гэта мог думаць, што ты на сьвеце жывы яшчэ.
— Я і сам ня ведаю, ці жывы я, ці…
— Ай-яй-яй, які ты зрабіўся. Ай-ай-ай…
— Зрабіўся. Бачыш-жа.
— Дзе-ж ты быў дагэтуль. Няўжо?..
Сымон бачыў, што стары гаспадар стадолы спалохаўся і баязьліва зірнуў з-за вушака на вуліцу:
— Увайдзі, Сымон, у сярэдзіну, а то калі сабака ўбачыць які, дык тады будзе мне цераз цябе капут… Бо ты-ж…
— Бо я-ж… Ня бойся, я адседзеў і адрабіў сваё. Цяпер мяне выпусьцілі з турмы. Ці дрэнны з мяне быў заложнік, ці я за гэтулькі год адбыў сваю кару за свае злачынствы, што захацеў быў не аддаць пану тых коп трох жыта, што нажаў быў на скарбовым полі за рэволюцыяй, але мяне зусім пусьцілі з турмы. Пехатой іду.
— Зайдзі, зайдзі хутчэй, кажу табе, Сымон!
— Дык там на вуліцы яшчэ стары Няміра.
— Дык чаго ён сядзіць там! Гвалт! Гукай яго сюды! Вы згубіць мяне захацелі… Пасталі як на выстаўку перад маімі дзьвярыма.
Дык і стары ўвайшоў у стадолу.
— Ты, Ёсель, скажы адно нам, дзе мяжа прайшла. Па які бок наша вёска?
— Ваша вёска? Сказаць праўду, дык яна і там, і тут.
— Як гэта?
— Як, я табе кажу. Папалам пайшла вёска. Мяжа ідзе гэтак як ідзе рэчка. Па рэчцы мяжа пайшла. Дык па той бок рэчкі там, а па гэты тут. Ой колькі год ты ня быў тут! Ты мо’ забыўся ўжо дзе твая вёска? І ты гэта ўсё ў астрозе сядзеў? А дзе-ж больш людзі, вас-жа тады больш забралі,
— А от стары са мною прышоў. От табе і больш людзі.
— Што ты кажаш!
