Старонка:Бацькі і дзеці (1937).pdf/57

Гэта старонка не была вычытаная

пальцамі, правяла па ёй языком, пасмактала яе і закурыла. Увайшла прыслужніца з падносам.

— А, вось і снеданне! Хочаце закусіць? Віктар, адкаркуйце бутэльку; гэта па вашай часці.

— Па маёй, па маёй, — прамармытаў Сітнікаў і зноў вераскліва засмяяўся.

— Тут ёсць харошанькія жанчыны? — спытаўся Базараў, дапіваючы трэцюю чарку.

— Ёсць, — адказала Еўдаксія: — ды ўсе яны такія пустыя. Напрыклад mon ami[1] Одзінцова — нябрыдкая. Шкада, што рэпутацыя ў яе нейкая... Урэшце, гэта-б нічога, але ніякай вольнасці поглядаў, ніякай шырыні, нічога... гэтага. Усю сістэму выхавання патрэбна змяніць. Я пра гэта ўжо думала; нашы жанчыны вельмі дрэнна выхаваны.

— Нічога вы з імі не зробіце, — падхапіў Сітнікаў. — Імі варта пагарджаць, і я імі пагарджаю, цалкам і поўнасцю! (Магчымасць пагарджаць і выказваць сваю пагарду было самым прыемным адчуваннем для Сітнікава; ён асабліва нападаў на жанчын, не падазраючы таго, што яму мелася некалькі месяцаў потым поўзаць перад сваёй жонкай, таму толькі, што яна была ўраджоная князёўна Дурдалесава.) Ні адна з іх не змагла-б зразумець нашу гутарку; ні адна з іх не варта таго, каб мы, сур’ёзныя мужчыны, гаварылі пра яе.

— Ды ім зусім не трэба разумець нашу гутарку, — прамовіў Базараў.

— Пра каго вы гаворыце? — умяшалася Еўдаксія.

— Пра харошанькіх жанчын.

— Як? Вы, значыцца, падзяляеце думку Прудона!

Базараў напышліва выпрастаўся. — Я нічыіх думак не падзяляю: я маю свае.

— Далоў аўтарытэты! — закрычаў Сітнікаў, узрадаваўшыся выпадку рэзка выразіцца ў прысутнасці чалавека, перад якім упадаў.

— Але сам Макалей, — пачала было Кукшына.

— Далоў Макалея! — загрымеў Сітнікаў. — Вы заступаецеся за гэтых бабёнак?

— Не за бабёнак, а за правы жанчын, якія я паклялася абараняць да апошняй кроплі крыві.

— Далоў! — Але тут Сітнікаў спыніўся. — Ды я іх не адмаўляю, — прамовіў ён.

— Не, я бачу, вы славянафіл!

— Не, я не славянафіл, хоць канешне...

— Не, не, не! Вы славянафіл. Вы паслядоўца Дамастроя. Вам-бы плётку ў рукі!

— Плётка — справа добрая, — заўважыў Базараў: — толькі ў мы вось дабраліся да апошняй кроплі...

  1. Мой друг.