бавіцца. Урэшце, вы можаце прачытаць. — Pelouse et Frémy, Notions générales de Chimie[1]; кніга добрая і напісана ясна. Вы ў ёй знойдзеце ўсё, што трэба.
— А памятаеце, вы мяне запэўнялі, што кніга не можа замяніць... я забылася; як вы сказалі, але вы ведаеце, што я хачу сказаць... памятаеце?
— Што рабіць! — паўтарыў Базараў.
— Нашто ехаць? — праказала Одзінцова, знізіўшы голас.
Ён глянуў на яе. Яна закінула галаву на спінку крэсла і склала накрыж на грудзях рукі, аголеныя да локцяў. Яна здавалася блядней пры святле адзінокай лямпы, завешанай выразною папяроваю сеткай. Шырокае белае плацце пакрывала яе ўсю сваімі мяккімі складкамі: ледзьве відаць былі кончыкі яе ног, таксама складзеных накрыж.
— А чаго заставацца? — адказаў Базараў.
Одзінцова злёгку павярнула галаву.
— Як чаго? Хіба вам у мяне нявесела? Альбо вы думаеце, што аб вас тут шкадаваць не будуць?
— Я ў гэтым пераконаны.
Одзінцова памаўчала.
— Дарэмна вы гэта думаеце. Урэшце, я вам не веру. Вы не маглі сказаць гэта сур’ёзна.
Базараў усё сядзеў нерухома.
— Еўгеній Васільевіч, што-ж вы маўчыце?
— Ды што мне сказаць вам? Аб людзях наогул шкадаваць не варта, а пра мяне і падаўна.
— Гэта чаму?
— Я чалавек просты, нецікавы. Гаварыць не ўмею.
— Вы напрошваецеся на камплімент, Еўгеній Васільевіч.
— Гэта не ў маіх прывычках. Хіба вы не ведаеце самі, што прыгожы бок жыцця мне недаступны, той бок, які вы так шануеце?
Одзінцова пакусала ражок насоўкі.
— Думайце, што хочаце, але мне будзе нудна, калі вы паедзеце.
Одзінцова злёгку паціснула плячом.
— Мне будзе нудна, — паўтарыла яна.
— Сапраўды? Ва ўсякім выпадку, доўга вы нудзіцца не будзеце.
— Чаму вы так думаеце?
— Таму, што вы самі мне сказалі, што нудзіцеся толькі тады, калі ваш парадак парушаецца. Вы так беззаганна-правільна наладзілі ваша жыццё, што ў ім не можа быць месца ні нудзе, ні тузе... ніякім цяжкім пачуццям.
- ↑ Пелюз і Фрамі. Агульнае ўяўленне аб хіміі.
