дзій. — Ты з ім, калі ласка, не цырамонься. Ён дзіўны хлапчына, такі просты — ты ўбачыш.
Фурман Нікалая Пятровіча вывеў коней.
— Ну, паварочвайся, тоўстабароды! — звярнуўся Базараў да фурмана.
— Чуеш, Міцюха, — падхапіў другі, які тут-жа стаяў, фурман з рукамі, засунутымі ў заднія прарэхі кажуха, — барын гэта як цябе празваў? Тоўстабароды і ёсць.
Міцюха толькі шапкаю трасянуў і пацягнуў лейцы з потнага караніка.
— Хутчэй, хутчэй, хлопцы, падсабляйце, — ускрыкнуў Нікалай Пятровіч, — на гарэлку будзе!
За некалькі хвілін коні былі запрэжаны; бацька з сынам уселіся ў калясцы; Пётр узлез на козлы; Базараў ускочыў у тарантас, уткнуўся галавою ў скураную падушку, — і абодва экіпажы пакацілі.
— Дык вось як, — нарэшце ты кандыдат і дамоў прыехаў, — гаварыў Нікалай Пятровіч, пахлопваючы Аркадзія то па плячы, то па калене. — Нарэшце!
— А што дзядзька? здаровы? — спытаўся Аркадзій, якому, не гледзячы на шчырую, амаль дзіцячую радасць, якая яго напаўняла, хацелася хутчэй перавесці гутарку з настрою ўсхвалёванага на звычайны.
— Здаровы. Ён хацеў быў выехаць са мною да цябе насустрач, ды нешта раздумаў.
— А ты доўга мяне чакаў? — спытаўся Аркадзій.
— Ды гадзін каля пяці.
— Добры папаша!
Аркадзій жвава павярнуўся да бацькі і звонка пацалаваў сяго ў шчаку. Нікалай Пятровіч ціхенька засмяяўся.
— Якога я табе слаўнага каня прырыхтаваў! — пачаў ён: — ты ўбачыш. І пакой твой абклеены абоямі.
— А дая Базарава пакой ёсць?
— Знойдзецца і для яго.
— Калі ласка, папаша, прыласкай яго. Я не магу табе выказаць, да якой ступені я даражу яго дружбаю.
— Ты нядаўна з ім пазнаёміўся?
— Нядаўна.
— То-ж бо мінулай зімой я яго не бачыў. Ён чым займаецца?
— Галоўны прадмет яго — прыродазнаўчыя навукі. Ды ён усё ведае. Ён у наступным годзе хоча трымаць на доктара.
