Старонка:Баўтручок (1934).pdf/11

Шмат ім тут я нагадаўся,
А на рэшці раззлаваўся,
І кончыў сваю стросьць
Дый аднаму ў морду хросьць!
Каб правучыць дурака
Няхай знае старыка.
Як освы сыпнулі з збана
Што ж, ім шкура ня драна.
Давай мяне грок ды грок,
А Баўтручок мой уцёк.
Ня ведаю чым там канчалася,
Але мне дык добра дасталася.
Прачхнуўся, ляжу пад плотам,
Кажух спэцканы балотам
Касьцюрні усе баляць,
Няма за што пахмяляць:
Грошы — ня знаю дзе дзеў,
Конь да хаты паляцеў,
Толькі люльку налажыў
Хвала Богу, тытун яшчэ быў.
Вось суседзе і прыгода,
Праўду сказаць, дык ня мода,
За праўду, што я сказаў,
Дый так на барыш дастаў,
Можна было б і даўжэй плясьці
Але дамоў трэба ісьці,
І гаворка ня міла,
Страх, каб жонка ня біла;
Бо яна ў мяне такая,
Ляда за што наракае.
Анэгдысь, як прыйшоў хворы,
Дык вярнула далы і горы.
Ня то што каб пажалець,
А то крычыць, чуць ня бьець;
Так качарэшкаю і меля,
Не глядзіць што я з пахмельля.
Бяда такая, суседзе,
Калі жонка ў мяне як ведзьма.
Трохі за цяперашніх стаіць —
Мусіць трэба ужо лупіць.