Старонка праверана
Пакуль мяне цэнзоры секлі,—
Ах, то-ест, поэмы мае,—
Яшчэ я мог вытрываць неяк,—
Пяяць, аб чым думка пяе.
Але як пачалі мне гладзіць
Крывёю напісаны твор,
Ня вытрываў, браткі, — каб жыў так!
Узяў я сабе ды памёр!»
—
І сьпіць у магілцы поэта,
Вяночак на насьпе ляжыць;
То сонца магілку цалуе,
То дробненькі дожджык імжыць.
Вясною, у маі вясёлым,
Калі увесь сьвет у красе,—
Дзяўчынка ўздыхне над магілкай,
Хлапец кулаком патрасе.
А цэнзор?—чытач запытае,—
Што сталася з цэнзорам тым?
Скажу, як мне людзі казалі:
Пайшоў ў манастыр на зусім.
Сядзіць там, нічога ня робіць,
Аловак свой выкінуў вон,
І моліцца, моліцца шчыра,
За цэнзораў моліцца ён.
Менск, 14/X—19 г.
|}
