Старонка:Белалобы.pdf/16

падлюга, а цяпер вось вярнуўся і ізноў прадраў страху.

— Дурны.

— Але, спранжына ў мазгох трэснула. Да сьмерці ня люблю дурных! — уздыхнуў Ігнат, лезучы на печ. — Ну, рана яшчэ ўставаць, давай спаць поўным ходам…

А раніцою ён паклікаў да сябе Белалобага, моцна пацягаў яго за вушы, а потым, б‘ючы яго дубцом, усё прыгаварваў:

— Хадзі праз дзьверы! Хадзі праз дзьверы! Хадзі праз дзьверы!