патка дзяцей. Гэты персьц+нь даравала я яму ў расстаньні. Усюды зел+нь і кветкі. Што шуміш так н+ спакойна, жыц+йка, у полі? Б+лаватаю п+лёнкаю ўздымаецца туман над лугамі. Ц+мната ўсё гусьце+ й гусце+. Праца марудна б+сконца цяжка. Аж дз+рвяне+ ў жнеек рука. Ціха на полі ў палудз+нь гарачы. Ны+ сірацінка, плача каласок. Вот і лец+йка настала. Адным по+сам тыс+ча падп+разана (сноп). Ад лец+чка да лец+чка чакай, маё дзец+чка. Што ма+м — н+ хава+м, а страціўшы плачам. На нашым лузе в+лікае воз+ра. Чуліся зыкі дз+вочых пес+нь. Сон+йка вес+ла пазірала з неба. Пас+ку выц+рабілі. Пов+н хлявец белых авец (зубы ў роце). Чуваць птушыны шчэб+т. У аднае мац+ры пяць сыноў. Чэрв+хнь — шосты, ліп+нь — сёмы, а жнів+нь восьмы мес+ц у годзе. А які мес+ц в+рас+нь? У дзесятку дзес+ць адзінак, а ў тузіне дванаццаць. Маленькае, кругл+нькае — да неба дакін+ш (вока). У падсус+дзях з бусламі вераб’і й шпакі в+ліся. Ходзіць каля лесу, пяе куралесу; ні кура ні пев+нь — дз+равяны зев+нь (пастухова труба). Вершы вучаць на пам+ць. За+ц шпарка бега+. Гаспадар і гаспадыня вы+халі з дому. Адам — мой прыяц+ль. З вялікага глаголаньня невялікае спас+ньне.
Склады РО, ЛО, ЛЕ.
Правіла 15. Склады ро, ло, ле не падлягаюць аканьню; не пад націскам яны пераходзяць у ры, лы, лі: гром—грыміць, дрож—дрыжаць, кроў—крыві, бровы—брыво, тросьць—трысьцінка, крошка—крышыць—крыху, дровы—дрывамі—дрывяны, брод—брысьці, глотка—глытаць—праглынуць, блохі—блыха, блеск—блішчаць, яблык, яблына і т. далей.
Практыкаваньне 16. Гром грыміць. Улетку бываюць грымоты. Конь бяжыць — зямля дрыжыць. Яго прабралі дрыжыкі. У брод брыдуць. На стале былі крошкі. Накрышылі сьвіньням зельля. Горш, калі баішся: і ліха ня мінеш і надрыжышся. Прышлося перабрысьці рэчку. Блеск гарачы сьлепіць вочы. Сьнег
