Гэта старонка не была вычытаная
9
Ціха ў гаю, ціха…
У пушчы ня выюць зьвяры…
Куды-ж гэта дзелася ліха,
Што сьпевам ня плачуць бары?!.
На каліне зязюля кукуе,
Пад калінай сьпіць сын ля мяжы…
— Пагадаю аб шчасьці сынка я,
Як ён будзе, мілы мой, жыць.
І слухае сказ варажбіткі,
Серп сьціснула моцна ў руку…
А думкі — жыцьцё ткуць, як ніткі,
Пры кожным гучлівым „ку-ку“…
Ня верыць матуля у дзіва:
Яна — дачакалася сьвята…
І казка аб волі — праўдзіва:
Над ёй не стаіць прыганяты.
