Бо на сэрцы маю путы,
І з народам імі скуты.
З ім я зьліўся з добрай волі,
Чы то у долі, чы ў нядолі,
Чы дзе гора абзавецца,
Як асіна грудзь трасецца.
Чы пра радасьць чую весьці,
Усё ў грудзь хаваю дзесьці.
Мне гаворыць вёска, хата,
Мне гаворыць сэрца брата.
Рад зьбіраю, што пачую,
У грудзі сваёй нашу я,
Аж, як траўка на кургане,
Яно ўзыйде-песьняй стане".
|}
Такую характарыстыку сваім песьням-вершам дае сам паэта на першай-жа страніцы памянутага зборніка.
А далей пяюцца ім адна за адной думы-песьні і малююцца абразкі беларускага жыцьця.
"Эй ты, сівер, - ня дзьмі! ня патрэбян ты нам, |
Гэта адна з тых сумных песьняў, якімі апявае Няслухоўскі сваю Бацькаўшчыну - Беларусь. Матыў гэтых песьняў вызваны зыкам песьняў Богушэвіча і дзеля гэтага Няслухоўскі з Богушэвічам сваёю творчасьцю даюць абраз Беларусі у першыя дні прабуджэньня беларускага нацыянальнага "Я". Гэты абраз Беларусі да 1905 году Няслухоўскі дае нам у сваім вершы "Роднай старонцы".
Ты нам раскінулась лесам, балотамі, |