Старонка:Беларусь у песьнях (1920).pdf/31

Напіўся болю аб нядолі,

Бядзе людзкой,

То-ж ты, мой хмуры, даў мне пануры

І ціхі гнеў,

А днём падчасным, так пекным, ясным

Надзею грэў.

Твае курганы, лясы, паляны,

Дубкоў тых шум,

Палёў абшары, люд бедны шары

Мне далі дум.

А дум тых многа… Не, ня убога

Ты даў мне іх

І ты-ж, як маці, наўчыў сьпеваці

Аб думах тых.

Я браў, ня бачыў і ня аддзячыў

Табе нічым,

Бо счараваны, ў цябе ўкаханы

Цябе ня знаў.

Цяпер хоць знаю, ды што-ж параю

Ад позьніх скрух?

Ў чужой краіне здароўе гіне,

За целам — дух.

Вазьмі ж хоць сьпевы, дум перапевы

Лясоў тваіх.

З тваее глебы, з тваёга неба

Узяў я іх.

(„Роднаму краю“).

|}

Але які вялікі абшар не аддзяляў бы паэтаў ад Беларусі, яны душою былі ў краі і на чужыне ўсю працу нясьлі на карысьць Бацькаўшчыны. Быццам у доказ гэтага песьняр З. Дубровік з Новага Сьвету — Паўночнае Амэрыкі шле гэткі ліст да краю:

„Аб вашай нядолі я песьні складаю,
Аб вашым упадку ў чужыне пяю,
Усім сэрцам, душою я вам спагадаю,
Усе свае сілы я вам аддаю.
Ад веку мы цёмны, загнаны, прыбіты,
Ад веку у цяжкай нядолі жывём;
Да сонца-навукі нам дзьверы закрыты,
Бяз сьвету, бяз шчасьця, як мары снуём.
Час прыйдзе! І крыўд із сэрца прачнецца.
І іскрай асьвеціць усе сьцежкі ў жыцьці,
Час прыйдзе! І кожны, хто жыў, страпянецца,
Звон праўды пракоціцца ў нашай зямлі.
Кліч пойдзе: „Даволі мы гора цярпелі,