Старонка:Беларусь у песьнях (1920).pdf/32

„Даволі цуралісь свайго усяго;
„Мы шчасьця і долі сабе захацелі!
„Мы іншымі сталі; людзьмі сталі ўжо!..“
Браты! Хай час гэты скарэй нам настане!
Хай нашая праўда на сьвет выйдзе вон!
Хай вольнасьць, навука жыве да скананьня!
Няпраўдзе, цямноце няхай будзе скон!

(„Братом беларусам“).

|}

Сярод гэткіх песьняў, аб каханьні свайго краю, аб адданьні на карысьць яго ўсіх сілаў, чуюцца і іншыя песьні, поўныя сумнасьці і гора, бо як кажа паэта Гальяш Леўчык:

„Усё пераходзе, ўдалі занікае,
Маланкай мігне, прабяжыць…
Адно толькі гора ніяк ня мінае,
А вечна на долі ляжыць,
Ды крыўда адвечна над намі пануе,
— Ад сьлёзаў душа аж баліць,
А жаль нашу сілу і гарт наш марнуе,
І сэрца ад болі шчыміць.
(***).

Усё-ж гэтае ніяк нямінаючае гора не адбірае ахвоты да працы і яна ідзе далей сваім тэмпам, бо народ разумее, што толькі сам можа быць кавалём сваго шчасьця.

Мой горан пылае,

І іскры ляцяць;

Я мех уздуваю

І буду каваць…

Працую, гарую,

Як моцы стае;

Гартую, муштрую

Жалеза мае…

У кузьні ад раньня да ночы стаю
І молатам лепшую долю кую!..

І гнецца парою

Жалеза і сталь,

Як возьме здаровай

Рукою каваль…

Скую вось касу я,

Загну, закручу,

І выйду у ночы —

Нядолю скашу!..

У кузьні ад раньня да ночы стаю
І молатам лепшую долю кую!..