Старонка:Беларусь у песьнях (1920).pdf/53

Зуб — за зуб, за вока — вока …
Як і сказана ў прарокаў,

Усё свой к гэтаму шлях знача,

Што так будзе — не іначай,

Бо шукаць ўжо праўды нечым,

Толькі порахам ды мечам.

.......
Так усё горшы ад граніцаў
Ад далёкіх слых імчыцца;
Што раз болей менш надзеі,
Што віхор гразу разьвее.

Чуткі йдуць, плывуць журбою,

Родны краю, над табою,

Ты-ж ня гніся ў завяруху:

Вокам бач і вухам слухай.

Хто за славу выйдзе з славай —
Тых ня зможа бой крывавы;
Хто за праўду праўдай стане —
Тых сустрэне зьмілаваньне“.

|}

Апошні мамэнт, аднак, ня доўга казаў чакаць на сябе: настаў хутчэй, чымся яго чакалі:

„Напрарочыў, наваражыў

Бяды сабе квол чалавек, —

Крывавых бур ня збыў, ня зжыў,

Заломаў не парваў, ня сьсек.

Ад самагубнасьцей дзікіх,
Ад трупа — значаных дарог
Не пастрымалі сэрц людзкіх
Ні права іхняе, ні Бог.

Ударыў гром, завыў пажар,

Склікаюць трубы на паход;

Йдзе край на край, на цара — цар,

Народ падняўся на народ.

Скрозь сьвету йдзе аружны склік
Паставіць сілу проці сіл;
Жадае сьвет як сьвет вялік
Даўно варожаных магіл.

Устань, хто жыў, устань, хто дуж

Нясьці аружжа, ў бітвы йсьці.

Кінь матку сын, кінь жонку муж,

І хату кінь у забыцьці.

Устань! устань тачыць штыкі.
Знамёны шоўкавы сьвяньціць. —
Яшчэ жыве закон такі —
За сьмерці сьмерцямі плаціць.