Чырвоны ў небе відаць знак —
То пачынаецца зара.
Спаць ў такі момант не пара!
Хай працірае вочы ўсяк!..
Бо трэба хату будаваць,
Трэба хутчэй рубаці зруб. —
Хто толькі жыў, хто йшчэ ня труп,
Ратуй сваю старонку маць!
Хоць ўсё трашчыць, валіцца ўзноў,
Работы з рук ты ня кідай!
Бо Беларусь — твой родны край,
Аддай яму свой пот і кроў…
Ударыў звон, пранёсься кліч,
Магутны кліч ад краю ў край,
Па сэрцах сьпячых быццам біч,
Ён сьцебануў: пара! ўставай!
|}
Так, прыгнечаная трохгоднім уціскам нямецкага окупанта, Старая Беларусь з адвечнай Вільняй сваім духам чула, што блізіцца час яе асвабаджэньня, што „Воля“, — гэта сьвятое пачуцьцё вольнага жыцьця, неўзабаве надойдзе.
А ў той-жа час, Беларусь новае окупацыі, што відзела ўжо „вяснавы сон“ аб „Волі“, жыла ёю і страціла яе, б‘ецца як рыба аб лёд у думках аб утраце і нявыкарыстаньні гэтае волі.
Паэта Ясакар на страніцах „Вольнае Беларусі“ гэткую песьню снуе нам аб „Волі“:
|
„Над крываваю зямлёю |
