Старонка:Беларусь у песьнях (1920).pdf/87

Яму нішто ні год, ні век,
Ні бой на сьмерць, ні гьнеў, ні зьдзек;
Народ — ні слабы чалавек.
Народ — крыніца. Шмат лам‘я
Кідала ворагаў сям‘я
Ў крыніцу тую, — цёк спыніць,
Каб жыцьце сьмерцю замяніць.
І ўсе дарма: з варожых пут
Народ ўстае, як нейкі цуд.
Нам трэба толькі лом адкінуць.
— Бярыся-ж той, хто ў працы жваў!
Ў народнай памяці ня згінуць
Іменьні тых, хто працаваў.

(„Народ“).

|}

У гэткую народную моц верыць, аднак, ня толькі Алесь Гарун: у ягоных словах вера ўсяе Беларусі, што „Народ — ні слабы чалавек. Народ — Крыніца“.

І толькі верачы ў нявычэрпаннасьць гэтае „Крыніцы“ песьняр Язэп Беларус кліча:

„Беларусь, ты не загінеш,
Беларусь, ты не памрэш!
Волі — долі не пакінеш
Варагоў перамажэш.
Беларусь, ты маеш многа
Сёл, мястэчак, гарадоў
І дадуць яны даволі
За свабоду ваякоў.
З імі крыж свой цяжкі здымеш
Той нядолі, што нясеш. —
Беларусь, ты не загінеш,
Беларусь, ты не памрэш!
(„Да Беларусі“).

Сярод гэтых песьняў іншым напевам разносяцца песьні — „одгукі вайны“.

„Хрыстос васкрос!“ — калісь званы зьвінелі;
Званіцы ўсе цяпер асірацелі.
Няма званоў — на кулі пераліты,
Разносяць сьмерць на сьвет, жудой спавіты.
Ўвесь Божы сьвет напоўнены атрутай, —
То ня Хрыстос, а крыж Яго пакуты…
„Хрыстос васкрос!“ — то одгукі сталецьцяў,
Іх ў школе вучаць на‘т малыя дзеці.
Сьвят я словы — зык пустэлі дзікай,
Іх ня прымаюць у грамадзе вялікай.
.........