Сумны, няпрыглядны абраз нашае Бацькаўшчыны Беларусі прайшоў перад нашымі вачыма.
Сумныя, жаласьлівыя песьні чулі мы праходзячы праз Яе цярпялівае жыцьцё.
То родныя нашыя песьні, то думы нашыя.
Ня чураймася-ж іх!
Хай вялікія перажываньні нашае Бацькаўшчыны ў працягу прасьледжаных намі часоў загартуюць нашыя маладыя душы!
Хай тыя сілы, зложаныя Бацькаўшчынай нашай у ахвяру за лепшую долю і будучыну новых пакаленьняў, будуць тэй крыніцаю ажыўчай, адкуль павінны чэрпаць зерняты новыя сяўбіты.
А сіл тых многа зложана на аўтар Беларусі.
Песьняры нашыя клалі іх не шкадуючы, з поўнаю вераю, што іх месцы заступяць новыя сыны Беларусі, ўзгадаваныя іх думкамі, іх клічам.
Пойдзем тады іх сьледам, каб з поўным спакоем сумленьня, што мы зрабілі для Бацькаўшчыны ўсё, што павінны былі і маглі, спакойна злажыць на магілах „Беларусі найлепшых сіл“ наш, у думках сплецяны, вянок, як ад сябе паэта Ясакар злажыў ужо ім на „Задушкі“.
|
То ня зоркі у небе блішчаць і міргаюць,
На Задушкі прыходзяць у госьці жывыя |
