Старонка:Беларусь (1922).pdf/13

III

Беларуская казка.

Я быў яшчэ падшпаркам, а ўжо тады мне гэту казку баеў такі, як я цяпер, бел-бялюсенькі, як перасьпеўшая ніва, дзядок.

О, гэта казка векапомная!

За даламі, за гарамі, аж за морам-акіянам, была сабе старонка-край.

А сказ свой старонка тая пачынае вось з якога часу. Калі ўзгнеўлены Бог прыказаў Арханелу сагнаць з неба анелаў-здраднікаў, хаўрусьнікаў злога, калі паслухмяны Арханел прозьбай-пагрозай пачаў ачышчаць абшары пакояў Бога і калі адзін з злыдняў зачапіў сваім савіным габдзюром нягрэшнае цела Арханела, то тады капнула нявінная кроў жыхара неба, капнула, папала на зямлю і лягла на зямлі крывавай пламяй.

І вось гэта пламя ёсьць тая беспатольная сторонка, і з гэтага часу яна пачынае сваё жыцьцё-стогн.

Паплылі тады па сторонцы рэкі сьлёз, пасеўнае поле, ураджайны грунт стаў багата фарбавацца крывёй, бязьвіннай, людзкой, братэрскай крывёй; сялібы, вёскі, гарады дымам узьняліся і засланілі сонейка.