А ліхадзеі на зямлі рэдка сеюцца, але густа ўраджайна ўзрастаюць, і дзіўна, як іх зямелька носіць, бо нават гадзіна ядавітая, укусіўшы, гіне ад іх крыві.
Дык зноў зьнядужэлую старонку агарнулі, запалонілі, пазганялі ў цёмныя астрогі ўдоў, сірот, калек, замучаных, схварэлых і паставілі вартаваць бяду-бедачку, боль-балючую, гора-горкае.
І моляць, чакаюць людцы пагоні.
Страшнай помсты жадае іх сэрца, сьвету — іх душа, лекаў — іх раны, хлеба — іх цела.
А пагоні як няма, дык няма.
Дні, вякі панырнулі ў вечнасьці…
Ажно, ўрэшце, там, дзе сходзіцца зямля з небам…
Пагонь! Пагонь!
Здрыгануўся, уціхамірыўся, прытаіўся вораг.
А дрэвы, вітаючы радасна, зашумацелі, заківаліся; рэкі весела заіскрыліся, а неба яшчэ раз узбагацела ўсьмешкай сонца — бога.
А вораг-крыўдзіцель натапырыўся аружжам, прызапасіў моц-магучую, зашыпеў, як гад падкалодны.
І вось пагонь тут, тут…
Гура, пагонь! Бі! Ратуй! Вызваляй! Гура!
