|
О, беспатольная, бел-чыстая,
з ліхадзеямі нерашучая —
аб Табе да зямелькі камяністае
прыпадаю ад болі пякучае.
Б‘юся як рыба аб лёд —
кроў, сьлёзы. пот…
То-ж адабралі, глумяць Жалейку.
Крывавым штыхом распаловілі
безабаронную, працоўную Сямейку.
З падваротні сытым назласловілі
пра гора ціхае, жабрачае;
пра хараство юначае;
пра заімшэлую Вялікую Руіну.
А кругом каркаюць, што не ўваскросшы згінеш,
што мову матчыну
ў забыцьцё кінеш.
А кругом дужыя, ляскаючы клыкамі,
рвуць сквапна цела кускамі: —
Няміга, Люблін і Рыга —
калі скрыша іх вясны нашай крыга!
Ах, ясі Ты праклёныя кусочкі.
Нахадзілася з сваей хаты ў прочкі.
Настаялася ў пераможцаў пры парозе.
|
