Намадзелася нявіннай у вастрозе.
Начулася гідкіх нагавораў.
Пакалечыла душу аб нораў
прагавітых прыблуд-ліхадзеяў.
Спахмурнела ад грозных падзеяў.
Як балюча цягучая ноч роспачы, гора.
Бы ліпкае павуценьне аплутала змора.
Рабскі жах, нявера душы набалелай
точаць корань Руні і цежараць думу.
Па Краіне працы і задзерванелай
значан сьлед крывавы ўладарнага Глуму.
Славу здратавалі!
Замест неба — клетка каваная з сталі.
А замест сьвітаньня — зарава пажараў…
Ах, годзі жа, годзі ахвяроў!
Ах, раніца-краля і вечар-багач
усьцішця жальбу, стогн і плач
дзіцяці ад глебы, плач сіраціны —
бяз Імяні, Долі, Айчыны.
У немач кінула адвечная пакора.
Ня ўтопіш у сьлёзах Ты гора.
Ах, калі-ж узойдзеш, бяз прынукі
на гальготу адраджэнскага Руху!
Ах, калі-ж працерпіш тыя мукі,
Што дадуць незалежнасьць Твайму Духу!
|}
