Старонка:Беларусь (1922).pdf/24

IX

Ідзе ў цьме,
у пакрыўджанай грамадзе.
Яднаючы ў паток веснавы
дзяцей катаваных рабоў
ідзе праз галовы зьмей,
ідзе праз кроў,
праз руіны, равы —
з мальбой і гневам
кіпучым, сьвятым,
… З пажарышч узьнімаецца ахвярны дым.
„Мы доўга цярпелі, цярпець больш ня будзем“…
— Братка, а можа мы блудзім!?

Заскомлілі цені, смоўжы і маскі:
— Ай, стойце каравыя хамы!
Вы топчыце шчапы нашы, краскі.
Вы глушыце ўрачыстыя гамы
ў чэсьць сытага супакою.

— О, Божа, не карай нас вайною!

На пралом, наперад ідзе,
як крыга па мутнай вадзе.
Хвалююцца белыя сьвідкі,
змываючы каінаў грэх брыдкі,