Гэта старонка была вычытаная
выкідаючы на бераг трэскі-разьбіткі
ад карабля дзяржаўнага ката…
„Чаму-ж мне ня пець,
„Чаму-ж ня гудзець…
— Ціха ты, квактуха, чубата.
Бачыш, вунь за вуглом цікуецца,
адзеўшыся за нашага брата
і усё з панам таргуецца,
і вярзець: „Дажджом і мы свайго сьвята!“
— Здрада! Здрада!
— Прадажнасьць! Сувязь адступніка гада,
з трупам блудніцы прадажнай,
родам з шляхты лішне важнай.
Ух, як жа сівер лютуе,
Як ледзяніць… Няўжо прапачуе
ён з намі ў труднай дарозе?
Няўжо ў трывозе,
як у попеле шэрым,
згасьне іскра надзеі і веры?
Няўжо над кнеямі сьвежымі,
над зьлітымі крывёй межамі
будзе каркач толькі крумкач,
будзе на варце стаяць буржуй?
— Беларусь, ня плач!
— Беларусь, ня журбуй!
— Чуеш, Твой баян вяшчуе,
