Шчусь. Паглядзім!
Палашка (супакойна). Пабачыце…
Шчусь (злосна). Цьфу на цябе! Чорт, а не дачка! Пойдзем.
Самахвал. Пойдзем, пойдзем, кумок. (Зласьліва). Да пабачэньня, Язэпка.
ЗЬЯВА V
Язэп — Палашка
Язэп. Цікава!.. чаго гэта яны парваліся, гэтыя правады?..
Палашка. А можа іх парвалі?
(Язэп глядзіць на яе дапытліва).
Палашка. Хто ведае…
Язэп. А чаго-б гэта ім самім рвацца! Гэта-ж не павуціньне, а правады. Добра, што гэты провад па хатах ідзе, хаты асьвятляе… Яго паправіць — раз плюнуць… (Раптам злосна). Вот сукіны сыны!.. Гэта ў іх справа з камунаю ня выгарала, дык яны вунь што вымундравалі! Ну, ну!.. Выходзіць, як ня ім, сукіным сынам, дык і нікому!.. Гэта-ж мне ад Несьцера будзе, што не ўвартаваў!.. Эх… Шкода, што мала іх патрэсла!.. Няхай бы да заўтрага патрэсла, зналі-б тады!
Палашка. Дзед, а хутка будзе тут Несьцер?
Язэп. Зараз павінен быць. (Углядаецца). Ды вунь ён мабыць і ідзе?..
Палашка. Ён… Усяго найлепшага, дзед!.. (Хутка выходзіць).
Язэп. Пачакай, Палашка, куды ж ты?.. Палашка!..
(Уваходзіць Несьцер).
