ЗЬЯВА VII
Несьцер — Палашка
Палашка (пасьля паузы). Добры дзень таварышу Несьцеру.
Несьцер (глядзіць на яе). Добры дзень, грамадзянка Палашка…
Палашка. 3 вамі можна пагаварыць?
Несьцер. Гаварэце…
Палашка (пасьля паузы). Я пасварылася з бацькам… Ня жыву ўжо ў яго…
Несьцер. Гэта я чуў…
Палашка. Ну і з чалавекам сваім я таксама ня жыву…
Несьцер (усьміхаецца). Ведаю… Дык чаго-ж вы, грамадзянка, хочаце? Можа, каб я памірыў вас з бацькам? Дык гэта не мая справа.
Палашка. Не, гэтага ня трэба. Я калі захачу, дык сама магу да бацькі вярнуцца.
Несьцер. Ну, дык і варочайцеся на здаровейка, чаго вам ад мяне трэба? Варочайцеся сабе да бацькі!..
Палашка. Не, я да яго не вярнуся.
Несьцер. Чаму?
Палашка. Ды гэта ўжо мая справа.
Несьцер. Гэта можа і праўда.
Палашка. Дык вось хачу я вас прасіць. Прымеце мяне ў малочнае таварыства… Каля сэпаратараў працаваць… Мне Юстына казала, што яна едзе ў горад да брата… Дык на яе месца…
