ния? Не я-ж робила батька? А він мене зробів.
…Вы розуміете — мене від природи покликано до кіпучоі діяльности, і я хочу творити жыття. Не так, як його творите вы… а так як іі творили хоробри на протязи тысячі років…
Вы звичайно скажете, що я проповідую ідеолёгію новой буржуазіі — хай будзе по-вашому. Але й буде по-моему, бо мы — я й тысячи Аглай у спідніцах та штанах — не можемо далі жити без повітря.
„Ваплітэ“ № 5. ст. 47—48.
І вось тое, што тысячы Аглай у спадніцах і штанох ня могуць далей жыць без паветра, тое, што пролетарыят, наступаючы крок за крокам, адбірае гэтае паветра ад буржуазіі, гэта і прымушае буржуазію ліць памыі на партыю, на пролетарскую грамадзкасьць, на тых пісьменьнікаў, на тую інтэлігенцыю, якая шчыра хоча працаваць пад кіраўніцтвам ленінскай партыі. Адзначым, што вёдрамі для гэтых памый зьяўляецца творчасьць паасобных пісьменьнікаў, якія, прынамсі, лічаць самі сябе пролетарскімі.
Бо чым іншым, як ня вёдрамі для памый буржуазіі зьяўляецца такая творчасьць, якая сьвядома,
