сьмяшком, як і зрабіў Міхась Зарэцкі ў романе «Крывічы».
Хвілёвы, праз свайго героя скептыка, Карамазава, кажа:
Карамазаў:
…Дурачкі думають, що коли-б не было Шевченка, то не было-б і Украіни, а я от гадаю, що на чорта вона й здалася така, якою мы іі бачимо аж досі… бо в сьогоднішньдому выгляді з своіми ідіотськими украінізаціями в соціяльних процесах вона виконуе — тільки ролю тормоза.
— Прекрасне визначэньня! — З захопленьнем сказала Аглая…
„Ваплітэ“ № 5, ст. 15.
А вось паглядзеце, як успрымае беларусізацыю савецкае ўстановы герой роману «Крывічы» — Сьляпень, рупарам якога стаўся Зарэцкі:
Сьляпень:
Установа, у якой я маю гонар займаць адну, з найвіднейшых пасад, з сёньняшняга дня пераходзіць на беларускую мову. Кіраўнік канцылярыі замест звычайнага «драсьці», даў мне сёньня з усьмешкай «дабрыдзень», а машыністачка страшэнна пачырванела, калі я прапанаваў ёй крэсла. Бачыце, крэсла «па-беларуску» абазначаецца няпрыстойным словам…
