ПАЗЫКА.
Што пазыка ня кожнаму ідзе на карысць, усякі хіба добра ведае на сваім уласным карку. Пазнаў гэта і мой карк, а нават не карк, а ногі.
Было так: выбраўся я ў Вільню, а што неяк, ня тут кажучы, сароміўся паказацца ў горадзі ў лапцях, дык пазычыў боты у суседа. Прыйшоў у Вільню; цягнуся ў Кальварыю. Аж тут на мосьце, што зроблены цераз рэку Вілію, — бачу: нейкіе два падросткі цягаюцца за чубы.
— Што вам, — кажу, — за ліха, абібокі вы гэткіе, чаго вам не хватае,—гэта-ж сьмех і грэх!
— «Дзядзенька,—кажуць яны,—дзярэмся—праўда, але дзярэмся с тваей прычыны».
Вось,—думаю,—ліха надало: з-за мяне—Янкі з Гаротнікоў—у Вільні чубы трэшчаць?!.. Аж дзіва: скуль яны могуць знаць мяне? Але на сэрцы зрабілося неяк добра: як бы ні было, а ўсёж гонар.
— Пакіньце, — кажу, лопчыкі, шкада мне вас, ды скажыце, ў чым дзела?
— «Як жэ-ж, дзядзенька, во гэты гіцэль кажэ, што у цябе шэсць пальцоў на назе, а я кажу, што пяць; ну, і ўзяліся за чупрыны».
— А дзетачкі-ж мае вы родные, пакіньце цягацца, — кажу, — бо ў мяне і папраўдзе тыкеля па пяць пальцоў на назе!
