Абышь яму страшенъ астрогъ
Енъ астрогъ святлицей называець.
Самъ Богъ повелѣваець
Што худая трава изъ города вонъ
Разбойникъ и ближняго убиваець
То долженъ убитымъ быть и онъ.
Не ужешь грабителю и конокраду
Не дать ни якого страху
Нѣ яму дать такую награду
Что голову на плаху.
А што яго у тюрму садить
Бо енъ тюрьмѣ радъ
Енъ и бѣдныхъ не щадить
Бо енъ разбойникъ воръ и гадъ.
Пану Миллеру стыдно
По разбойникахъ бѣдовать
Это честнымъ людямъ обидно
Кабъ мерзавцамъ потачку давать.
А отъ чегожъ заграничныя державы
У нихъ народъ отъ розокъ изьятъ
А завсѣ худыя справы
Яны смертью казнятъ.
|}
Артамонъ. Богъ человѣку душу устауляець |