Трэці паверх. Званок. Дзьверы расчыняюцца:
— Дабрыдзень, цётачка Элізабэт!.. Што, Грэтхэн у хаце?..
… Ціха, павольнаю плыньню цячэ жыцьцё…
■
Вечар. Дожджык. Сьлізка.
Блішчыць асфальтавы брук. Палац міністра сьвеціцца тысячамі агнёў. Пад‘яжджаюць: — аўто, карэты… Ля пад‘езду швайцар, золатам абшыты. У руцэ — булава.
— Ах, майн гэр! Вас чакаюць!..
— Мадам, дазвольце ваша манто!..
— Заходзьце, калі ласка, ваша сьветласьць…
У палацы — баль. Чакаюць нават „самога“ кронпрынца Фрыдрыха з жонкаю, ды шмат іншых…
Расчыняюцца дзьверы, і лёкай прагалашае:
— Нямецкі пасол у Константынопалі, пан барон фон-Вангэнгайм!..
— Райхсканцлер, граф фон-Бюлёв!..
— Граф Дыкдорф-фон-Тростэнаў!..
— Міністар, пан барон фон-Нольдэнштэрн!..
— Пан гвардыі маёр фон-Гальвіі!..
— Інтэндант, пан Ліндэнмайер!..
— Гегаймрат, пан Гэрэншток!..
■
Вялізарная заля, поўная людзей. Музыка, скокі.
Сталовы пакой. Падковаю сагнуты агромністы стол.
У вядзёрках з лёдам бутэлькі з сэктам. Розныя
