Гэта старонка не была вычытаная
Некалькі бягучых шэра-блакітных постацяй.
Стрэлы робяцца часьцейшымі…
Альфрэд Кляйн кідае каня і бяжыць разам з усімі…
Жыта — высокае, высокае… Лес…
■
Праз дзьве гадзіны абкружаная кулямётамі была зьнішчана артылерыйскім агнём.
Жыхары — усе загінулі.
Нікому не далі ўцячы.
■
Альфрэд ня спаў цэлую ноч.
Курыў і думаў:
— Згода?.. Дзе-ж яна?.. Ці-ж гэта згода?..
… Тое — была вайна. Казалі „бацькаўшчыну абараняем“… А цяпер?.. Гэта — згода?.. Гэта таксама вайна… Але з кім?.. За што?.. Трэба мір. Які? — Абы які… Не такі толькі… толькі не такі…
Прыпомніў Альфрэд апошвія Шмітавы словы: —
„Мір хатам, вайна палацам“.
Прыпомніў і ўсьміхнуўся.
Усё зрабілася зусім зразумелым.
